Hrabina Dönhoff


„Piękna tej krainy nie da się zapomnieć. Prawdziwe Mazury, takie jakie znamy ze spływów kajakowych: mało lasów, dużo wody, piaszczyste drogi w nieskończenie rozległej, pagórkowatej przestrzeni, czerwone dachy i jasnoniebieskie, bezchmurne niebo nad wszystkim”. (1)

„W uroczej brzezinie, na skraju małej polany zrobiłyśmy sobie wśród drzew przerwę na obiad. Konie są rozsiodłane i przywiązane do drzewa. (...) Teraz leżymy na plecach, a słońce prześwituje przez jasny dach liści i pada nam na twarze.” (1) 

Pani Hrabina Marion Dönhoff uwielbiała konie i mazurską przyrodę. W jej dwóch książkach tłumaczonych na język polski często przewijają się wspomnienia konnych wycieczek po okolicznych lasach i polach. Jedną z nich odbytą w 1941 roku 5–cio dniową można nazwać rajdem konnym. Mianowicie przejechała ona (z kuzynką Sissi), lasami, nocując w leśniczówkach, trasę od Olsztyna na południe, następnie na północ do Rucianego–Nida i do Sztynortu.
Nasz rajd zahacza o miejsca, w których musiała być, których niezapomniane piękno umieściła na stronach swoich książek. Krutyń, kajaki i okolice odwiedzała również w póżniejszym okresie swojego życia. Jak już przestała jeździć konno to uwielbiała przejażdżki bryczką po tych stronach.

Marion Gräfin Dönhoff urodziła się 2 grudnia 1909 w Friedrichstein/Prusy Wschodnie, gdzie spędziła dzieciństwo oraz młodość. Po maturze w Poczdamie Marion Gräfin Dönhoff studiowała ekonomię polityczną we Frankfurcie nad Menem. W roku 1933 wyjechała do Bazylei i ukończyła tam kształcenie akademiczne w roku 1935.

Po podróżach po Europie, Afryce oraz Stanach Zjednoczonych przejeła w roku 1938 zarządzanie majątkiem rodziny Dönhoff w Prusach Wschodnich. Pod koniec roku 1945 Marion Gräfin Dönhoff uciekła konno na zachód. Jazda ta trwała siedem tygodni. W roku 1946 Marion Gräfin Dönhoff wstąpiła do redakcji tygodnika DIE ZEIT w Hamburgu, gdzie została w roku 1955 kierowniczką działu politycznego jak i zastępcą głównego redaktora. 1-go lipca 1968 roku przejęła główną redakcję tygodnika DIE ZEIT. 31-go grudnia 1972 roku zmieniła dotychczasowe stanowisko na pozycję wydawcy, którą sprawowała do śmierci.
Marion Doenhoff była jedną z najśmielszych orędowniczek pojednania narodu niemieckiego ze Wschodem. W roku 1988 założyła Fundację, która była jej jedyną spadkobierczynią, wspierającą porozumienie między Niemcami i sąsiednimi krajami poprzez stypendia, dotacje, oraz nagrodę imienia Marion Grafin Doenhoff (ostatnio ją otrzymał Bronisław Geremek). Między innymi w Mikołajkach na Mazurach wzięła pod swoją opiekę miejscowe gimnazjum.

Nagrody m.in.: doktor honoris causa przyznany przez Smith-College, MA (62), przez Columbia University New York (82), przez New School for Social Research, New York (87), przez Georgetown University Washington, przez Uniwersytet im. Mikołaja Kopernika w Toruniu (91), przez Uniwersytet Birmingham (99) oraz przez Universytet Kaliningrad (99); Nagroda im. Josepha-E.Drexel (64), Nagroda Pokoju Niemieckiego Księgarstwa (71), Nagroda im. Erasmus (79), Senator Honorowy Uniwersytetu Hamburga (82), Medal im. Wolfganga Döring (84), Nagroda Fundacji Louise Weiss (85), Nagroda im. Heinrich Heine (88), Nagroda Kultury Miasta Herdecke (93), Nagroda im. Brücke-Preis Görlitz (93), Profesor honoris causa Uniwersytetu Hamburga (94), Nagroda Wolności im. Roosevelta (94), Medal im. Reinhold Maier (95), Nagroda im. Georg Dehio w Gdańsku (99), Obywatelka honorowa wolnego miasta i miasta hanzy Hamburg (99), Nagroda im. Hermann Sinsheimer (99), Europejska Nagroda im. St.-Ulrichs (00) oraz wiele innych.

Marion Gräfin Dönhoff była m.in. członkiem Wolnej Akademii Sztuki w Hamburgu, członkiem honorowym Niemieckiego Stowarzyczenia ds. Polityki Zagranicznej, które współzałożyła i które prowadziła do 1981 r. jako wice-prezydent, Honorary Trustee instytutu Aspen, członkiem Centrum PEN Ost und West, przewodniczącą Niemieckiego Instytutu Polski w Darmstadt.

Marion Gräfin Dönhoff zmarła 11-ego marca 2002 r. w zamku Crottorf/Friesenhagen.

 
(1) Oba cytaty pochodzą z książki Marion Gräfin Dönhoff, pt. „Nazwy, których nikt już nie wymienia”.
thumb
thumb
thumb
thumb
thumb
thumb
thumb
thumb
Glowna Glowna Glowna Glowna Glowna